Benden yazmami istiyorsun gunlerdir...
Tek kanatli solgun duslerimi, yuzunde kanayan o kutsal isIkla aydinlatan sonsuzluk melegim.
Sana neyi anlatayim?
Ruhumu yaktiktan sonra artik damarlarimda dolasan sensizligin tenimi yakan acisini mi? O aciyi uyutsun diye sigindigim ama sevgini orda da hep ama hep kaybettigim soguk ruzgarlari mi? Odamin tavanindaki, yoksullugumu ve kimsesizligimi harc yapip icine doldurdugum o derin o sonsuz catlaklarin altinda, sen diye her gece koynuna girdigim o zamansiz olumleri mi? Gozlerinden ozgurluge akan mavi nehirlerde boguldugum canim sevgilim, soyle; sana neyi anlatayim?
Simdi burada degilsin... Ama duyuyorsun beni biliyorum, kapat gozlerini benim icin ve dinle ne olur: Bak yoksun... bunun anlamini biliyor musun? Yoklugun; yuregimdeki bu yildizsiz, bu dipsiz karanlik gece... Yoklugun ; odamin duvarlarina astigim suretlerine bakarken, gozlerinde unuttugum dalgin gozlerim... Yoklugun; gonul bahcenden kopartip verdigin icin soldurmayip kuruttugum ve tipki sevdam gibi sonsuzluga mahkum ettigim bu kirmizi gullerin, sirf kalemini degdirdigin icin atmaya kiyamadigim bu kagitlar, pecetelere yazdigin siirlerin, hediyelerini sardigin paket kagitlarin, sen gidince; hala sen kokuyordur diye uzerime giydigim ve derin derin soludugum giysilerin...
Yoklugun; elinin, kokunun, solugunun degdigi her seyi dunyanin en kiymetli hazinesi gibi saklayan, bu yari deli, bu hayattan kopuk ruhum. Kapat gozlerini ve bana bak. Ben diye ne varsa gordugun, iste o senin yoklugun..
Soyle, sana neyi anlatayim?
Sabaha karsi calan telefonumun ucunda "ne olur bana hayattan daha kotu davran" diye diye sayiklayan o kirgin, o kendine carpan sesi mi? Yuzunde yara izleriyle gelirdin bana. Vucudunun her yeri morluklar icinde gelirdin. O solgun, o savrulmus teninde acan mor renkli kotucul ciceklerle aglatirdin beni. Hayal kirikliklariyla orselenmis ruhunu, aci bir sevdanin golgeledigi gozlerini alir gelirdin. Ben sana tutkundum, sense vucudundaki o morluklara...
O hep cok uzagimdaki, yuzu bir baskasina donuk askini anlatirdin. Dehsetle izlerdim seni. Bir annenin karsiliksiz sefkatiyle dinlerdim, tek soz bile etmeden. Sarardim yaralarini; o morluklarin ve yara izlerinin acisini dudaklarimla alir, yoklugunda kanayan kalbimin karanlik odalarinda saklar; elinin, kokunun ve solugunun degdigi her sey gibi onlari da biriktirirdim.
Ve sonra giderdin...
Beni, ay isiginin rutubet kokulu duvarlarina vurdugu, tek odali sensizligimde askimla, deliligimle, bu hayata hep yabanci ruhumla bir basima birakir; masanin uzerine senin icin biraktigim o tek sigarayi yakar ve giderdin. Simdi benden sana hayattan daha kotu davranmami istiyorsun. Sirf sana, secimlerine ve hayatina duydugum saygidan... "Neden biraz olsun kendine merhamet duymuyorsun" diyerek seni koruma hakkini bile kendinde gormeyen bu yarali ruhumdan sana kotu davranmasini istiyorsun. Her gece sen diye koynunda uyudugum olumun o soguk nefesi, gozlerimi kapatmadan once, artik sahidi oldugum hayatinin vucudunda biraktigi o yaralari, morluklari, savruluslari iyilestirmesi icin, secimlerinle mutlu olman icin Tanriya dualar eden benden, sana kotu davranmami istiyorsun, oyle mi?
Simdi burada degilsin. Ama beni duyabiliyorsun, biliyorum. Kapat gozlerini benim icin ve dinle ne olur. Bunu sana ancak bir kez soylemeye cesaretim var...
Ask... Hala yuzunde tasidigin o derin, o bir turlu iyilesmeyen yara izin degildir sevgili. O iz hirstir, o iz bencilliktir, o iz sana degil kendine tapan bir ihtirastir. O iz senin o sonsuz ve hep kendini kanatan merhametin gibi degil. O iz sen gibi degil sevgili. Sen hep sana hayat kadar kotu davrananlari sevdin. Sakin benden de bunu isteme ne olur, yapamam...
Sen beni hic tanimadigin bir kentin tek odali ve rutubet kokan bir evinde, askima ve olumume biraktin. Beni soluksuz, umutsuz, sensiz biraktin. Benim o kirilgan ofkem yalnizca kendi yuregimi kanatti; senin yuzundeki o kutsal ama o artik durmadan kanayan isigi degil. Isyanlarimin cigligi bu kimsesiz omrume saplandi hep; senin ozgurlugune degil. Firtinalarinda suruklendi askimiz. Korkularinin, yarali gecmisinin, savruk benliginin dalgalarinda beni kaybedip kaybedip sonra yeniden buldun. Seni hep uzaklara cagiran o yalnizlik ruzgarinin alabora ettigi parcalanmis duslerini yeniden topladim sensizlik surgunlerimde. Kanayan sevdami, vurgunu oldugum yuzundeki o kutsal isIkla sardim. Sigindigim bu huzurun bedelinin hayatimla odedim hep. Bilmedigim yollardan gectim kanatarak kendimi. Ve simdi sorular cevaplarini buldu. Sukunetin ve guvenin o bilge dinginliginde suzuluyor askimiz. Artik, biliyorsun ki; sevgimin inadi hic kirilmayacak. Yuzumde gordugun, o bu dunyaya ait olmayan iyilik ve en zor anlarimda ciktigini soyledigin o "yasadisi gulumseyis" bir kez olsun sonmeyecek. Benim sonsuzluk melegim, affet ama, bedeli ebedi sensizlik olsa dahi sana hayattan daha kotu davranmayacagim...
Gunlerdir sana yeniden yazmami istiyorsun benden...
Sana neyi anlatayim;
"Her sarnic kuflu bir yagmuru,
Her sevda bir ayriligi yasar"
Turkish 
English 
German
